Lijdensweek

Het is Goede Vrijdag. Het was een lijdensweek. Wat zeg ik, het waren lijdensmaanden! Ziekte en noodweer hielden me van de fiets af, met als noodlottig gevolg dat de eerste trappen op de pedalen niet bepaald vanzelf gingen. Ik had nog tevoren advies gevraagd aan Piet Sens en dus tevoren een pak Nutricia Chocomel gedronken en een ijsje bij Garonne gegeten. Met de goede wensen van Chef Content ben ik moedig, en dapper ook, op weg gegaan. Maar het werd geen echt succes. Bij Mijdrecht dacht ik al: ik neem de trein. Maar daar bleek geen station te zijn. Wat heb ik daar aan? Dus toch maar doorgetrapt en bij het binnenrijden van Breukelen zag ik opgelucht wél een station. Vlak naast die rare Chinese vreetschuur. Edoch, het laatste restje gezond verstand plus het laatste gele NS-infobord leerden mij dat ik wel op de trein kon stappen, maar dat ik dan niet dichter bij huis zou komen. Integendeel: de NS zou mij verder van huis brengen! Bent U verbaasd? Alweer: wat heb ik daaraan? Dus: doortrappen maar. Uiteindelijk ben ik doodvermoeid en tot sterven bereid in mekaar gezakt, maar gelukkig wel in de armen van Moeder Overste. Die mij meteen in mijn kloostercel opsloot om gedwongen uit te rusten. Ik weet niet zeker of ze het echt zei, of dat ik het droomde: “Die lui van Olympia Haarlem hebben geen enkele conditie, wat moet dat worden in het komende seizoen?” Gelukkig, kan ik U verzekeren, heb ik het volle vertrouwen dat ik morgen op Stille Zaterdag als vanouds over de bergen van de Utrechtse Heuvelrug zal fietsen. Dus het komt allemaal best wel weer goed. Nou ja, een tochtje naar Enschede (het TTT-Mastenbroektoernooi) zit er met Pasen nog niet in. Erger: Het Jan de Wit-toernooi van Olympia een week later zal ik ook niet halen want de ledenvergadering van Sankt-Pauli.nl in Nijmegen is dan véél belangrijker. Zegt Moeder-Overste. Ja, U begrijpt hoe de kaarten dezer dagen liggen. En toch en toch en toch. Ik zal me hopelijk (deo volente) op 14 april ’s avonds wel bij Olympia Haarlem melden. Maar daarover wellicht later!

Nog één keer de Mattheus-Passion en daarna is het lijden voorbij! Alles beter dan die Passion.

Pinksteren

Het wordt hoog tijd dat ik U informeer over welke geest dezer dagen over het klooster waart. Allereerst toch dankbaarheid. Want mijn encycliek “Keep on Smiling’ voor de dames en heren van Softbaldino is letterlijk voorgedragen tijdens de uitzending van een wedstrijd van de beste dames van Mevrouw de Voorzitter. Met als gevolg dat de hoognodige eerste nederlaag op het scorebord kwam te staan.

Ik heb op de eerste Pinksterdag uitgezocht of dit ook omgekeerd werkt. In plaats van zelf te preken heb ik de geluidsopname van 2 softbaldino-wedstrijdverslagen integraal en in stereo laten horen in de kapel. En inderdaad: het werd tijdens deze lange zit erg stil. Aan het eind van de viering kwam de enig overgebleven parochiaan naar mij toe om zijn medeleven te betuigen. En hij vroeg: “Waarom laten ze het commentaar niet over aan Bertus Voortman; die is tenminste objectief en kletst niet voortdurend uit zijn nek over z’n dochter.” Ik dacht: Ja, Bertus, maak eens voort, man!
Verder deed zuster Ayla dit weekend examen schriftgeleerdheid. Midden in een boeiende passage uit het Hooglied kreeg de zuster de Geest en zei: Gosammeliefhebbe, krijg toch allemaal de kolere. Waarop zij en nog vijf andere zusters het examen verlieten. Moeder Overste in zak en as achterlatend.

U begrijpt: het is hier komkommer en kwel. Nog even en het Haarlems Dagblad opent met de kop: Tik van Marielle gaf Olympia Vleugels…….. Waar moet dit heen?

Zodden

Broeder, zegt men tegen mij, U zit te klooien met Strava. Dan gaan er dingen mis en U snapt het kennelijk niet. Van oude mannen die niet met de moderne tijd meekunnen.

Wel, antwoord ik dan, U kunt mij over van alles en nog wat dingen in de sandalen schuiven, maar Strava bedienen lukt mij echt wel. Kijkt U maar.

Ik laat Zuster Ayla elke dag deze tocht 3 keer wandelen opdat zij genoeg beweging krijgt om fit te blijven tussen alle gebedssessies door.
https://www.strava.com/activities/762309783/embed/b1657a11ef0af3e02e4169f5441641a758596700

En zo ziet U meteen dat het klooster gelegen is in het onbekende en toch mooiste stukje natuurgebied van Nederland. De Westbroekse Zodden. Ten onrechte buiten de poll van Pieter van Vollenhoven gehouden, waardoor ik 3 ton misloop om een nieuwe SUV (Suckels Utility Vehicle) voor Moeder Overste te kunnen kopen. Want we zitten helemaal niet te springen om meer bezoekers of iets dergelijks. Het is hier een voortdurend komen en gaan van diverse soorten trekvogels plus bijbehorende natuurvorsers uit Wageningen, die hier onderzoeksgewijs ook nog eens extra trilveen komen kweken. Om maar niet te spreken van de rattenvangers die voorkomen dat de sandalen onder water komen te staan en de jagers die regelmatig op hun kenmerkende wijze aan natuurbeheer doen.

Kortom: rondleidingen alleen op afspraak!

Heilig

Het softbal-seizoen is afgerond en ik heb er nog nagenoeg niets over gezegd. Langs de lijn kreeg ik al stevige kritiek te horen. Ik zal de schandelijke letterlijke teksten niet herhalen, maar kort samengevat kwam het hier op neer: “Aan het werk!”

Net als vorige jaar zijn de dames van mevrouw de voorzitter géén landskampioen geworden. En de heren van meneer de voorzitter zullen dat óók niet worden; dus waar maken we ons druk over. En toch hadden velen van ons op meer gehoopt. Die hele seizoensfinale was rete-spannend, maar alles pakte voor Olympia Haarlem net verkeerd uit. Je kunt ook zeggen: toen het er echt op aan kwam haalden we onvoldoende niveau om een eventuele landstitel te rechtvaardigen. Dan ligt het probleem bij je zelf en daar kun je ook zelf wat aan doen. Wanneer je het probleem elders legt (de arbitrage, het weer en weet ik veel), dan kun je daar niets mee doen en blijf je lekker slachtoffer (voor de kenners onder U: het Feyenoord-gevoel).

Blijft de vraag: heb ik zelf wel voldoende support gegeven aan de dames? Ik was inderdaad op zaterdag te weinig live op de tribune. En zo misten de dames wellicht het bekende Feyenoord-gevoel van die twaalfde man, waardoor je net wél iets extra kunt geven (zelfs tegen ons aller Ajax). Dat reken ik mezelf wel aan, maar ik wil niet de zwarte Piet toegespeeld krijgen want ik had best een nederig excuus. Nadat ik, na wéér een onnodige nederlaag van de dames, in de kapel een Beeldenstorm heb veroorzaakt, werd een dringende verbouwing noodzakelijk. Ondanks het monumentale karakter van de kapel (sinds 1850) wil de gemeente De Bilt (maak toch eens voort, man!) géén 10 miljoen restauratiegeld op tafel leggen en moet ik alles weer zelf en in mijn eentje doen. Gelukkig gaat dat wel, maar niet snel. Inmiddels is de crypte blootgelegd, zijn alle lijken weer in de kast en de tegels gelegd. Resteert nog het glas-in-lood, nieuwe beelden en wat ornamenten, zoals een kollektebakje. Mooi! Ondertussen heb ik het softbal zoveel als mogelijk gevolgd via de Softbaldino. Ik mag zeggen: lof voor de dames en heren van het StreamTeam! Het is wat mij betreft jammer  dat de KNBSB hen vorige week gehonoreerd met een soort Nobelprijs en mij daarmee het gras voor de voeten heeft weggemaaid. Ook ik was dus dit keer net even te laat, net niet scherp genoeg. Kans gemist; the times, they are changin’ and blowing in the wind. Het StreamTeam heeft de eer echt verdiend, niet alleen beide mannelijke babbelaars Cobus en Hans aan de microfoon en de camera’s, maar in het bijzonder ook de dame die de touwtjes als regisseur in handen hield. Ik wil maar zeggen: de sterke vrouw op de achtergrond! Ik zal dan ook in de kapel volgende week een beeld plaatsen van de Heilige Erika (alleen de naam al doet je zwijmelen) naast Mevrouw de Voorzitter en natuurlijk Moeder Overste.

De vraag is alleen nog even of de Heilige Erika in een Feyenoord-shirt wordt afgebeeld.

Vlaggetje, toetertje.

Het werd uiteindelijk een dolle boel, gisteravond in het klooster, na de glorieuze overwinning van Olympia Haarlem in Ostrawa. Voor de club een historisch moment; voor de speelsters een gelukzalig moment en voor de supporters een moment om lang over na te praten (en te feesten, maar daarover straks meer). Wellicht schrijft Cobus er nog wel een erg leesbaar blaadje mee vol. Jammer dat ons eigen streamteam in Tsjechië niet naar verwachtingen mocht functioneren, maar met de wél geboden beelden van de organisatie konden we het heus wel doen.

Toegegeven: ik was zelf degene die sluiks naar de sacristie ging om een paar extra flessen miswijn in mijn eentje soldaat te kunnen maken. En dat lukte met vlag en wimpel: ik raakte geheel toeter; bezopen!

Maar Moeder Overste was er helaas niet blij mee. U weet al dat ze streng is bij wangedrag; Maurits Hendriks is een watje vergeleken met haar. Met als gevolg dat ik vanmorgen eruit ben gezet en naar huis gestuurd. Het is zoals het is; het is niet anders en de waarheid mag gezegd worden. Bovendien heet ik geen Yuri en neem dus de verantwoordelijkheid wél op mijn brede schouders. Scheelt ook nog eens de kosten van een advocaat. En je zult mij niet horen over het wangedrag van zuster Ayla; echt niet. En dus fietste ik vanmorgen met volledige bepakking en ietwat vertroebeld na het drankmisbruik troosteloos door storm en regen richting Haarlem. U kunt er de weerstatistieken op naslaan: nabij Schiphol werden records glorieus gebroken. Niet met mijn snelheid, maar met de hoeveelheid water die naar beneden kwam. Bij de Ringvaart werd versterkte dijkbewaking ingesteld maar dat mocht niet baten. Ik raakte straal verzopen!

En daar zit ik nu, in de aankomsthal van Schiphol droog te worden en wachten op de komst van de Olympia-dames met hun Europacup. Nog niet helemaal nuchter. Maar wel met mijn vlaggetje en mijn toetertje.

 

Nieuwe kleding

Komt dat even goed uit, Moeder Overste begon al te klagen dat ik te vaak in oude pijen rond loop. Opruimen, al die ouwe meuk! Maar ik sputterde nog wat tegen, want nieuwe kleding kost wel geld en aangezien ik de gelofte van armoede heb afgelegd kan er alleen vernieuwing plaatsvinden als het stapje voor stapje gaat.

Gelukkig heeft Meneer de Voorzitter hier nu in voorzien. Olympia krijgt nieuwe voetbalkleding. Blauw met oranje accenten; zoals bij de fusie al beoogd. Die rare kromme oranje banen hoorden toch al niet bij het eerste ontwerp, maar omdat de jury destijds niet durfde te kiezen hebben ze twee ontwerpen maar leukachtig samengevoegd; tot ergernis van de ontwerpers. Ik stap nu dus over van oud naar nieuw!

Die overgang van oud naar nieuw is voor vele leden nogal ingrijpend, want het is nog altijd crisis tussen de verre zomer- en wintervakanties door. Het hele proces mag nu drie jaar duren, dus ik denk dat ik elk jaar een nieuw stuk aanschaf. De vraag is nu: waar begin ik mee? Als ik nu eens begin met een shirt, dan kan Moeder Overste er meteen haar sponsornaam (“Houtkachels Westbroek”) op laten drukken. Ben ik op slag uit de kosten. Daar staat tegenover dat Moeder Overste mij wel eens stiekem zachtjes heeft toevertrouwd dat ze me best wel graag ziet met ontbloot bovenlijf; U vertelt het toch niet verder? Dat shirt kan bij nader inzien eigenlijk best wel even wachten. Begin ik met de sokken, ja dan loop wel een heel seizoen poedeltje naakt met mijn mannelijkheid op het veld hier achter het klooster. Ik weet niet of ik dat zelf wel een fijn plan vind met al die knutten, muggen en andere stekende beesten om mij heen. En wat gaan de zusters dan van mij denken? Nee, dan maar liever eerst alleen een broekje aangeschaft, want dat geeft tenminste geen overlast bij de buren in dit godvrezende dorp.

Natuurlijk bent U allen vrij om ter zake een eigen keuze te maken, maar U moet wel voldoen aan de eis van de KNVB dat U altijd per team uniform gekleed moet zijn. Ik wens U veel succes bij de komende teambesprekingen.

Scheids!

Laten we het nieuwe jaar ook maar eens stevig beginnen. Ik steek hier regelmatig de loftrompet voor het goede werk dat scheidsrechters leveren op onze sportvelden en in onze sportzalen. Vaak heb ik dat op deze plek gedaan bij wijze van verdediging tegen de onheuse aanvallen van onze eigen razende reporter van Olympia die steevast elke ongelukkige nederlaag van Olympia in de schoenen schoof van een scheidsrechter.

De scheidsrechters op de ijsbanen mag ik hier natuurlijk niet van uitzonderen. Ze noemen zich graag jury, maar ach: echt verschil maakt dat niet. Vraag maar aan Bob de Jong, sportheld op glijdende ijzers. Hij had het voor het NK in Heerenveen al aangekondigd: dit zou zijn laatste deelname zijn in Thialf voor een groot publiek. Het grote afscheid van een vedette was daar! Met andere woorden roeptoeterde hij al aan zijn tegenstander: maak jij je geen zorgen, ik rij alleen maar ererondjes. Hij vroeg het publiek dus meteen op om hem al die rondjes enthousiast toe te juichen ondanks zijn magere tijden. En hij zei tegen de jury: gaan jullie in de kantine maar even een lekker broodje kroket eten want van mij zul je geen last meer hebben. Bob dacht: dat komt helemaal goed.

Maar de schaatsjury lust geen broodje kroket. Aangezien ze de vorige dag te opzichtig een oogje toe hadden geknepen bij die arme Jan Smeekens die uit de bocht gevlogen was en veel te laat terug in zijn eigen baan kwam, waren ze deze dag er meer dan ooit op gebrand om te laten zien dat regels regels zijn en dat zij niet met zich laten spotten. De avond ervoor werd het hele spelregelboekje extra intensief bestudeerd en uit het hoofd geleerd. En dus betrapten zij Bob (wie is dat nou helemaal? wij jureren zonder aanziens des persoons) toch nog op een “ernstige” overtreding (het witte armbandje “binnenbaan” werd weggegooid) en Bob kreeg na zijn allerlaatste 10 km toch nog even lekker DQ achter zijn naam. Ook Bob moet maar even leren dat hij niet de regels aan zijn laars mag lappen.

Tsja.

Nu zijn sportregels gemaakt om het belang van de sport en de sporters in het algemeen te dienen. Scheidsen en jury’s zijn er om toe te zien dat de regels nageleefd worden en zijn bevoegd om zo nodig in te grijpen. Nogmaals: “bevoegd” en “zo nodig”. Niet verplicht en niet wanneer daartoe in het belang van de sport geen noodzaak bestaat. Bovendien is er een heel belangrijke ongeschreven wet in de sport: eert uw helden opzichtig en langdurig.

En daarom maak ik voor deze ene keer een uitzondering op de regel: de scheids heeft altijd gelijk en zelfs wanneer hij ongelijk heeft krijgt hij gelijk. Het valt mij zwaar, maar dit keer moet het echt: de jury van Heerenveen heeft geen bal verstand van de ware sportiviteit en verdient een rode kaart van ons allemaal. Met zo’n jury wordt het hele wielerpeloton in de allerlaatste etappe van de Tour de France in één klap gediskwalificeerd wegens langdurig hangen aan zowel auto’s als aan elkaar; fietsen zonder handen aan het stuur en nota bene drinken van alcohol tijdens de wedstrijd. Ik bedoel maar.

Amen. Ik heb gezegd.

Oudjaar

Het is oudejaarsdag en ik ben blij dat het bijna voorbij is. De Top2000 bedoel ik. Leuk ideetje geweest in de vorige eeuw, maar het is ontaard in wat ik maar noem “the biggest load of rubbish I’ve ever heard in my life” Het citaat is van de beroemde Engelse zanger Eric Burdon en die heeft het weer van de beroemde Amerikaanse blueslegende Bo Diddley en zo heeft ook onze eigen quasi Blokhuis weer wat slims te vertellen. En de koe wordt verder uitgemolken. Honderden personen staan te dringen in onze achtertuin om tegen betaling in het Top2000-café naar de radio te kijken en vooral om zelf in beeld te komen op Ziggo-kanaal 999. Naar de beste Nederlandse traditie komen velen dus verkleed want dan valt het oog van de camera eerder op je. Toppie!

Ik weet dit dankzij Moeder-Overste die in de kapel een groot scherm heeft opgehangen waarop alle beelden worden geprojecteerd. En maar hopen dat de kaarsenverkoop toeneemt. Maar ze is vergeten om het Top2000-logo er op te plakken en dan telt het niet als serieuze merchandising. En dus komt er geen hond. Iedereen loopt door naar Hilversum om daar te spenden. Maar dat doet er ook niet toe. Spannend is ook de uitslag allang niet meer, belachelijk wel. Een beetje zielig tegen de toon aan zingen en je komt zomaar op positie 4. Tegen de tijd dat Pierre Kartner dood gaat zetten ze het smurfenlied op 1!

Verder valt op dat dit feestje vooral wordt gevierd door blank Nederland. Kleurlingen zijn slechts bij hoge uitzondering op beeld te zien. Als altijd uitzondering op de regel is er natuurlijk Wamberto Tan. Het is zoals het is. Ik ga er geen analyse aan besteden want ik tast hieromtrent volledig in het duister want ik snap er geen bal van. En voor ballen moet U bij Mevrouw de Voorzitter zijn.

Nou ja, het is vandaag de verjaardag van Olympiaan Faisel Khan en dus houden we het maar beter gezellig. Ik wens allen een fijne jaarwisseling en een zalig Nieuwjaar! Ja, ook gezegend, gezond en sportief en wat U maar wilt.

Oranje

Het is de tijd van de lijstjes. De beste van het jaar, de slechtste, de bekendste en ga zo maar door. Je wordt er mee doodgegooid. Zeker door journalisten die veel te graag praten en schrijven over hun eigen stukjes en tv-optredens, danwel desnoods die van hun collega’s. Zum Kotzen!

Van mij dus geen lijstje. Tenzij je één naam al een lijst wilt noemen. Ik geef toe, in het verleden heb ik  U gekweld met de Volunteer of the Year, waarbij U mocht kiezen uit Jan Dijkhuizen, Jan Dijkhuizen en Jan Dijkhuizen. Maar ook dat laat ik achterwege. Nee, er is er maar één die nu speciale vermelding verdient. Net te laat voor de verkiezing sportploeg van het jaar piekte dat andere Oranje bij het wereldkampioenschap naar een spectaculair goede tweede plaats. Ik heb het natuurlijk over onze handbalsters. Zij verdienen ons aller lof.

Laten we eerlijk zijn. Net als ons softbal is handbal toch best wel een kleine sport, niet alleen in eigen land maar ook internationaal bezien. Het is dus relatief gezien makkelijk om aan de top te komen. Maar daar lullen we niet te lang over. Als oud-handballer in Oranje (heel, heel lang geleden en ik ga er niet verder over uitweiden) ben ik zeer trots op de meiden.

Toch roept het belangrijke vragen op. Waarom is in het verleden de afdeling TYBB-handbal in moeilijke tijden verloren gegaan? Waarom is er geen reddende engel opgestaan, terwijl die in een roemruchte katholieke club toch makkelijk voorhanden moet zijn geweest? En er was toen nog niet eens een euro-crisis. Als nu de V&D moet worden gered (en dat moet vanwege onze eigen chocolade-Piet), dan had ook TYBB-handbal gered moeten worden en zouden we in het heden apetrots spreken over Olympia Haarlem Handbal. Ik eis bij deze van Meneer de Voorzitter opheldering van zaken en een verantwoording, zo niet openbare boetedoening. Roep een enquêtecommissie bijeen die alles tot op de bodem uitzoekt en die de onderste steen boven krijgt. Als TYBB-handbal toen was gered, dan hadden onze talentjes nu in Oranje gespeeld; net als bijvoorbeeld Eva en Dino nu bij het softbal doen. Waarom is dat opperste geluk ons ontzegd?

En dan heb ik het nog maar even niet over basketbal.

Kerstpreek

Beminde gelovigen,

Helaas was ik afwezig bij de geslaagde seizoensstart van de dames softbalsters van Mevrouw de Voorzitter in de oude kantine van Olympia. Gehoorzaam zijnde aan de wet van de soberheid wil ik eigenlijk ook best wel eens gezellig lekker eten. Al is het maar voor één keer per jaar. Maar ook voor mij geldt: je moet in het (ook Hemelse) leven prioriteiten stellen. En dus, jammer voor de gelovigen in Haarlem, moest ik voorrang geven aan de gang van zaken hier in en rond het klooster van Moeder Overste. Een klooster dat zich dagelijks omringd weet door vele honderden stomme ganzen; een situatie die U in het Paviljoen van Olympia Haarlem wellicht ook wel herkent (maar dat terzijde en trek het U niet teveel aan want dat doe ik ook niet).

Terwijl nu Moeder Overste de vloer aanveegt van de kapel, bereid ik de kerstpreek voor. Vanavond, kerstavond, zal ik hier in een ovenvolle kapel tijdens 3 nachtmissen tot diep in de Kerstnacht in een Pontificale Hoogmis met drie Heeren moeten voorgaan in gebed; en dat is toch een ware gang naar Canossa. Voor degenen die niet weten wat dat is: vergelijk het maar met de terugrit na een wedstrijd van uw geliefde Feyenoord in Nijmegen. Dat doe je niet voor de lol. Tot overmaat van ramp heeft een der zusters alle kerkzangboekjes dermate gretig verslonden dat deze maar beter naar het oud papier gebracht worden. Door een fout van de burgemeester hier, wordt er dit jaar echter geen oud papier meer opgehaald voor de plaatselijke muziekvereniging en blijf ik er mee zitten. Kan Meneer de Voorzitter de rolcontainer even komen ophalen?

Ondertussen hebben we in het dorp al de eerste sneeuw zien liggen; volgens een enkele heiden in de krant door onverlaten neergelegd om aan potentiële vluchtelingen duidelijk te maken: hier moet je niet zijn, ’t is hier veel te koud. Kennelijk zijn er in dorpen mensen die zo denken. Ik zou liever zeggen: krijg de rambam en denk liever aan de kerstboodschap van vrede op aarde en help elkaar de winter door. Om verdere verwarring te voorkomen: de sneeuw lag hier slechts ter opluistering van de lokale kerst-vrijmibo. En koud is het hier allerminst. Zo blijkt alles anders te zijn dan de media ons voorhouden, valt alles best wel weer mee en zo hoort het ook.

Na de kerst doet Moeder-Overste de kerstballen in de verkoop. De kachel moet immers wel blijven branden. Ik heb gehoord dat ook Mevrouw de Voorzitter ook zaken gaat doen met ballen. Het zullen toch niet de bitterballen zijn die geserveerd moeten worden bij de Nieuwjaarsreceptie van Meneer de Voorzitter? Nou ja: het goede doel (We gaan naar Ostrava!! (zingt U het al mee?)) heiligt de middelen.

Mede namens Moeder Overste wens ik U een zalige en swingende kerst.